Ieder z´n meug

Ieder z’n meug.

Of ik wel eens over iemand heen gereden ben? Ja, in gedachten zo vaak.

Dan werd ik glimlachend wakker om de droom dat ik op 27 Mei rond een uur of twee in de middag over de A12 bij Den Haag reed, op mijn verjaardag nota bene. Daar was een demonstratie van een deel van onze doorgedraaide jeugd met daarbij aangesloten wat kneuterige hippies die de jaren zeventig niet achter zich hebben kunnen laten. Deze hadden zich voor de zoveelste keer vastgeplakt aan de weg.

Nu heb ik bij voorbaat al een hekel aan demonstraties of stakingen, mijn opvoeding heeft meer aan de praktische kant van de oplossingen gezeten. Denk ik. Mijn intuïtie en moraal zeggen me dat je meer vliegen vangt met honing, dan met azijn.

 Heel Nederland wordt doodgegooid met de klimaatagenda, met de reclames van Essent, Vattenfall, de auto’s met stekker, voor de gezonde of groene ´toekomst’, ons eten gaat al de biologische kant op, de shampoo, melk, eieren, vlees, ja zelfs de ranja hebben een keurmerk gekregen om hun duurzaamheid te bewijzen. Er zijn inmiddels zoveel keurmerken, dat zelfs voor de keurmerken een keurmerk is gekomen. Gecontroleerd door een onafhankelijk keurmerk.

De term, `klimaat` is niks anders dan een verdienmodel. En de consumenten hobbelen er als makke schaapjes achteraan.

Als je wat wilt veranderen, zul je toch echt zelf wat moeten gaan doen, want het hele consumentenleven is nu eenmaal gestoeld op vraag en aanbod. Je bent er zelf onderdeel van. Dus je kunt de grootgrutter dwars zitten door zelf je wortels, prei, druiven, appels of wat dan ook te gaan telen. Je kunt de grote vleesbedrijven  en slachterijen dwars zitten door je vlees bij de boer om de hoek te halen. Of je stopt met vlees eten. Kan ook. Je kunt niet meer op vliegvakantie gaan naar het verre buitenland, om zo de grote oliemaatschappijen dwars te zitten. Praktisch verder denken, en je komt al een heel eind. Maar denken dat je de ander moet opleggen wat jij vindt. Is de grootste hypocrisie die er is.

Toen kwam Carice van Houten even uit Amerika overgevlogen om mee te doen aan de demonstratie, en om de Rabobank eens goed aan de tand te voelen over hun beleid. Om te gillen toch, de hoge heren en vrouwen hebben na dat gesprek de tranen van het lachen afgeveegd met briefjes van vijftig, de winst op de kerosine en reiskosten van Carice en de rest.  

De andere kant van de medaille merken we hier in het dorp en de omgeving, de testosteron bommetjes vliegen in hun dieseltjes hier door de straat, hoe harder hoe beter, de uitlaat moet nog harder brullen dan een leeuw op zoek naar leeuwinnen. Korte broek, T-shirtje, klompen, peukie op de lip. Een welgemeend yoow tegen een bekende die voorbij komt, en een denkwereld die niet verder rijkt dan de erfgrens. Maar een hartje, oh zo klein.

Dan besluit ik maar eens te kijken op de site van deze groep, die demonstreerden. “… de zesde massale uitstervingsgolf is begonnen….”.  

Dat is toch heerlijk!

Dan lost dat klimaatprobleem zich vanzelf op. Wat is dan het nut om je knijter aan een schilderij te plakken, of om je reet op een talkshowtafel te lijmen. Laat staan om je met een hele meute op een snelweg vast te lijmen. Ik had even gehoopt dat we op de A12, toen ze vastgelijmd waren, er een wezenlijk begin gemaakt ging worden met die zesde uitstervingsgolf. Dat ik, en iedereen met mij, door mochten rijden. Maar het was een droom.

Welke van de werelden is nu beter? Als ik moet kiezen? Dan toch liever de denkwereld die niet verder komt dan de erfgrens.

Als iedereen dat nu eens doet, al is het maar een weekend. Niet verder denken dan je eigen erfgrens.

De ander laten voor wat die is. Of deze nu wel of geen vlees wil eten, of deze nu alleen maar dieren op de aardkloot wenst, of deze de illusie heeft dat we de ijskappen kunnen laten stoppen met smelten als we op de weg gaan zitten, of deze nu de grenzen open, of dicht wil.

Want uiteindelijk zijn we niks meer dan een product van onze eigen gedachten en hebben we rekenschap af te leggen voor onze eigen daden. Of we nu wel of niet op de weg geplakt zaten.

Dan zit de samenvatting in de boer, die sprak:  

“Ieder z’n meug zei de boer, en kuste zijn varken”

Bert Schouwstra