Mevrouw Kaag,
Ik wilde beginnen met: Dag Sigrid. Maar aangezien ik niet tot uw stemvee behoor, en omdat het ook uitgesloten is dat ik ertoe ga behoren. Vind ik de formele aanpak wat gepaster. Een beetje afstand bewaren.
Maar hoe bevalt de rol van opperhoofd u eigenlijk? Eerst als minister van Buitenlandse zaken, een gevalletje: schoenmaker blijf bij je leest. Want dat was voorheen ook uw baan, zo ongeveer, bij de Verenigde Naties. Als gezant in Libanon of om mee te helpen de wapens op te ruimen in Syrië. Mooi en goed gedaan.
Syrië een land Under Siege (belegerd), kunnen we wel stellen.
Nu is Nederland een land under Sigrid, want niet alleen bij u, maar bij alle secondanten binnen uw fractie is het geloof dat hun mening allesbepalend is naar het hoofd gestegen. De idealen moeten net als de productie van ganzenlever paté, bij de bevolking ingebracht worden, klimaat, landbouw, Europa, zorg, onderwijs enzovoorts, we kunnen deze manier van leven en opdringen voortaan wel een Kaagriah noemen.
Dat de meerderheid van het land dat niet pruimt? Daar had u een uitspraak voor: “wie zijn die mensen?” met een hautain lachje erbij. Hoe komt ze toch aan die zin dacht ik.
Ik zag u in gedachten in Syrië aan tafel zitten met Assad, dat u toen over stikstof begonnen was. Dan had hij u gevraagd: Stikstof? Kun je daarmee dingen opblazen of over ze heen spuiten?
Dat kun je niet maken Bashir!, had u geroepen. Ach, zei Assad. Wie zijn die mensen?
Maar goed, nu toch maar mooi uzelf omhoog gebeukt tot minister van Financiën, dapper doorgestoten tot de tweede plaats. Wat kinken in de kabel op de weg naar de eerste plaats, want er zit een vrij stug en volhardend iemand voor u. Zelfs hem woordelijk op de Via Dolorosa plaatsen heeft geen enkel nut gehad. Dat is toch wel een smetje, maar goed, met de muntjes spelen is ook leuk. Toch?
Toen zag ik u bij College Tour.
Ach, uw arme kinderen. Weldenkende kinderen. Die niet wilden dat hun moeder eindigde zoals Els Borst. Dat gun je niemand. Dat u een traantje moest wegpinken is begrijpelijk, zo op het eerste gezicht.
Ik zapte verder. Een toeslagenmoeder helemaal in paniek. Haar kinderen afgepakt, financieel aan de grond, de paniek was uit haar ogen af te lezen, ze wordt nog steeds tegengewerkt en met haar vele anderen.
Ik zapte verder. Een gezin in Groningen, waarvan de vader nog in zijn ouderlijk huis slaapt. Maar het is onverantwoord omdat het dreigt in te storten. De wanhoop is van hun gezichten af te lezen. Er word niks concreets ondernomen, aan hun lot over gelaten. En met hun vele anderen.
Ik zapte verder. Een ondernemer in Limburg, die na de overstromingen alles is kwijt geraakt. De totale machteloosheid die hij uitstraalt is aandoenlijk en meelijwekkend.
Ik zapte verder. Een boer die een rechtszaak had gewonnen om een omgekeerde Nederlandse vlag op zijn land. Om zijn buurman te gedenken die zichzelf van het leven had beroofd, omdat hij geen uitweg meer zag. Door het beleid, mede ingedramd door uw secondant(en). Hij was pisnijdig, en met hem vele en vele anderen.
Toen ging ik weer terug naar College Tour. Daar zat u nog in tranen.
De walging om de hypocrisie ging even door me heen. Niet dat u niet mag huilen, natuurlijk gun je niemand wat Els Borst is overkomen, maar ook Pim Fortuyn of Theo van Gogh niet. En die daders, dat zijn toch wel stereotypes van uw stemvee. Maar de intellectuele, voldane en hoogmoedige manier van antwoorden, geeft te vermoeden dat u weer denkt van al die bovengenoemden: Wie zijn die mensen?
Het oplossen zit er niet in. Want binnenskamers zijn jullie te druk met de ego’s en het slaafs volgen van Brussel.
Toen dacht ik aan een uitspraak van een geestelijke. Een Brits geestelijke.
Henry Manning, die schreef:
“Intellectuele arrogantie irriteert iedereen. Waar je die tegenkomt is geen ruimte voor andere meningen”
Dat is precies wat gaande is in de top van politiek Nederland. Niks “nieuw elan” of “nieuw leiderschap” enkel intellectuele arrogantie.
Heel Nederland loopt daardoor op de Via Dolorosa, de kans die u gekregen heeft om dat te veranderen, is vakkundig verprutst. Het is alleen maar erger geworden.
Het is te hopen dat Nederland binnen niet al te lange tijd op de Via Gladiola loopt, dat dit alles bijna voorbij is. En de finish ook echt de finish is.
En dat we over een paar jaar grappend zeggen, terwijl we een dansje op tafel doen:
Wie waren die mensen?
Alle goeds!
Bert Schouwstra
Reactie plaatsen
Reacties