Lieve mensen,
Iedereen heeft wel eens een periode waarin je denkt: waar doe ik het voor. Wel, dat is bij mij echt niet anders.
De afgelopen weken waren intens en stressvol. Niet om de details uit de doeken te doen, maar het vertrouwen heeft in deze periode bij mij mentaal wel een een knauw gekregen. Inspiratie en motivatie ontbreken dan even. Helemaal wanneer je mening, die je zwart op wit durft te zetten en zo je hoofd boven het maaiveld durft uit te steken, in deze gepolariseerde wereld, bewust verdraaid en tegen je gebruikt wordt om je persoonlijk onderuit te halen. Het hoort erbij, ik weet het. En ik loop er allesbehalve voor weg.
Maar diep van binnen ben ik ook maar een zacht mensje, met een grote mond en scherpe tong. Die dan ook wel eens savonds laat, alleen buiten op een stoel met die dierbare hond naast me, de tranen de vrije loop laat. Over alles. Het wereldgebeuren. Het misplaatste wantrouwen van mensen om eigen ego te behagen. De toekomst van onze kinderen. De dreigende teloorgang van onze mooie dorpen en steden.
Eerlijk. Het vliegt me dikwijls aan.
En ja, ik wil er dagelijks graag wat aan doen, een steen in de vijver gooien om de zichzelf, ten koste van de burger, beminnende elite wakker te schudden, dat ze alles op het spel zetten wat onze ouders en opa's en oma's hebben opgebouwd. En dat in rap tempo aan het afbreken zijn. Dat ze de burgers zo hard in de steek laten. Opkomen voor onze bedreigde waarden.
Maar voel me ook even vaak een roepende in de woestijn.
Bepaalde zaken zijn zo bij mij onder de huid gekropen dat ik bij mezelf op de rem moet trappen om niet een soort van te gaan radicaliseren. En bij dat teken van onmacht wil ik ver weg blijven, en zal altijd het goede voor alle mensen willen zoeken.
Alleen om die reden, om dat gevoel weer terug te krijgen neem ik even een beetje afstand van het schrijven. En doe ik een kleine periode, behalve werken en genieten van ons gezin, even helemaal niets.
Tot snel. Wees gerust.
Liefs.
Bert Schouwstra.