De selectieve perceptie van Polarisatie Socialisten.
Ik weet natuurlijk niet hoe het bij u zit, maar ik kijk de laatste weken bijna meelijwekkend naar de anti-Israël hooligans in onze straten. Waar bijvoorbeeld nu ook bakfietsmoeders trots hun kroost laten meeschreeuwen dat de “genocide” moet stoppen. Maar onderwijl zelf met een genocidaal bedoeld watermeloentje wat op een bordje was gekrabbeld door datzelfde kind, tenminste zo zag het eruit, rondliep. Breed glimlachend en glunderend van trots omdat ze haar kiddo als een klein Hamas lovertje het goede voorbeeld liet geven naar de mensen wie ze zo steunen. Dat kleine ventje kon zo aansluiten, miste enkel nog zijn AK47, het was schokkend om te zien.
Het was tijdens het “rode lijn” protest. Een protest, wat in feite niks anders was dan een politieke rally voor Frans zijn nieuwe beweging, en wat een licht communistisch Ayatollah gehalte had. Dan zit de haat wel diep, is het niet? Typerend is het op zijn minst.
De selectieve perceptie bij deze mensen is misselijkmakend. Zo doorzichtig, dat het niks anders dan medelijden kan opwekken als je hoort wat er voor ongefundeerde en verdraaide bagger uit deze intellectuele en zichzelf elitair gedragende monden komt. Dan krimpt mijn kringspier tot minimale proporties en krijg ik spontaan braakneigingen omdat het valse voorwendsel erdoorheen druipt.
Waar is de ouderwetse socialist toch gebleven? Waar is de menselijke maat die ooit zo belangrijk voor ze was toch gebleven?
Want diep van binnen heeft het narratief wat ze zichzelf voorhouden niks met menselijkheid te maken, ze hebben in de oorlog tegen Hamas een handvat gevonden om zich aan vast te houden, en medestanders gevonden in de strijd tegen wat ze noemen “extreem rechts”. Menselijkheid was deze mensen voor 7 Oktober 2023 en tot de verkiezingen in 2023 in de huidige vorm totaal vreemd, is u dat niet opgevallen?
Toen rond die tijd in Jemen 377.000 doden waren gevallen en er een hongersnood was?
Toen in Nigeria er een ongekende vervolging plaatvond en meisjes werden ontvoerd, verkracht en tot slaaf gemaakt?
Toen destijds in Syrië door extremisten werd huisgehouden. In Soedan, Ethiopië, Eritrea, Myanmar, de vervolgingen van minderheden in Pakistan en Iran? Afghanistan?
We konden de krekels horen….
Maar nu? Wat een feest om met 150,000 mensen op een plein te staan en een selectieve boodschap uit te zenden. En de ogen bewust te sluiten voor het gevaar wat onze samenleving ten gronde wil richten, juist nu onze verworven vrijheden zo onder druk staan. De hypocrisie droop ervan af.
Waar de oude socialist bekend stond om het zoeken van de verbinding, het elkaar vasthouden, het goede zoeken voor alle mensen. Die tegen het vergroten van tegenstellingen was, maar juist zocht naar oplossingen. Het geitenwollensokken in sandalen type, met een korte ribbroek en een ruitjesblouse, u weet wat ik bedoel. In plaats daarvan is er in de afgelopen maanden een nieuw soort socialist geboren, verwekt door Frans tijdens zijn flirtpartij met GroenLinks:
Een Polarisatie Socialist.
Het is een kruising geworden tussen een keurige boekhouder met een extinction rebellion tiener. Waar de boekhouder zo blij is dat hij aan zijn trekken komt, tot over zijn oren verliefd is en zijn hele hebben en houden heeft overgeheveld van een keurige doorzonwoning naar een krakerspand. Schreeuwend op straten en pleinen tegen alles wat niet in hun slagorde meeloopt en dat vilein denigreert tot üntermenschen. Daarin alle superlatieven tekort komen om dit te benoemen, en daarvan dan die ander de schuld weet te geven. En zo worden in feite de tegenstellingen alleen maar vergroot, in plaats van het gesprek gaande gehouden die voor oplossingen kunnen zorgen.
De reden? Mijns inziens: bang om de aansluiting te verliezen en het wantrouwen in eigen kunnen.
En dat is jammer uiteraard. Je bereikt meer met een uitgestoken hand dan met een gebalde vuist is mij altijd geleerd. Ergens al bij voorbaat tegen zijn om wat iemand zegt te zijn is een hele slechte en haast communistische manier van denken die onze rechtsstaat pas echt ondermijnd. Het haalt de menselijkheid en tolerantie uit de politiek en zal de samenleving niet ten goede komen. Het met elkaar oneens zijn is een groot verworven goed in onze samenleving, dat we het fatsoen zijn verloren om daar normaal mee om te gaan is een spiegel waar iedereen in zou moeten kijken.
Ik heb mezelf nooit verheven gevoeld boven een links georiënteerd mens. En ik weet zeker dat het overgrote merendeel van de mensen, die in grote lijnen hetzelfde denken als ik, er op dezelfde wijze in staan.
Maar met dit nieuwe Polarisatie Socialisme wordt het wel moeilijk om dat vol te houden moet ik eerlijk bekennen. Zeker als ze de kinderen al leren vijandig en selectief te denken over onze naasten en onze samenleving.
Aristoteles zei het al;
“Tolerantie en apathie zijn de laatste deugden van een maatschappij die te gronde gaat.”
Juist dat zien we voor onze eigen ogen gebeuren.
Bert Schouwstra.